سرم درد بکنه و بابتش چشمام قدرت باز شدن نداشته باشن، دلم جوری درد کنه که نتونم صاف بشینم و یا استرس تمام وجودم رو روی ویبره برده باشه؛ پیشنهاد بابا برای خروج از این وضعیت چیزی نیست جز چای و نبات. البته انقدر در مورد این موضوع جوک و شوخی شنیدم که احساس میکنم کلا اینم یه قضیه جهان شمول میتونه باشه مثل خاموش کردن کولر و مالکیت کنترل تلوزیون. بگذریم
هدف از مطرح کردن چای_نبات این بود که بگم برای بعضی از افراد یه چیزایی هست که توی هر مشکلی دست به دامنش میشن. حالا بگذریم که قرار نیست خیلی کارآمد باشه استفاده از یک راه حل ثابت برای مشکلات گوناگون. برای منم راه حل عمومی فیلم دیدنه و اگه خیلی وضع خراب باشه یه فیلم «خاص». عصبی باشم، بی حوصله باشم، دل زده شده باشم از اوضاع و بگیر برو تا هر وضعیت ممکن دیگه.
چند دفعه اول تفریحی میدیدمش. یعنی وضعیت بغرنجی بهم حادث نشده بود یا اقلا اونقدر چیز بزرگی نبوده که الان یادم باشه. صرفا چون نقش اولش رو مردی-نه فردی- بازی میکنه که بیشتر از بقیه مردها-نه افراد- منو تا به حال خندونده و نقش دوم زنیه که تا اون موقع ها به چشم مادر بچه ها میدیدمش و به ترتیب بگیر برو تا نقش شیشم که تازه میشد جناب بگینز، فرودو بگینز. آره، فکر کنم فقط بابت بازیگراش و کمی بابت داستان علمی تخیلیش دوستش داشتم و گهگاهی یه سرکی بهش میکشیدم، نه واقعا خود فیلم. چون خود فیلم عاشقانه س و خب منی که عاجز بودم از درک عشق رو چه به فیلم عاشقانه. تا اینکه احساس کردم بیشتر از لذت بصری بهش نیاز دارم.
یه مدتی بود حس عجیب غریبی توم پیدا شده بود که دلم نمیخواد روش اسم بذارم ولی شما بدونید بقیه بهش میگن عشق. هرچی برانداز میکردم میدیدم میتونم همین الان جونم رو تسلیم خالق هستی کنم ولی بلد نیستم به کسی که مد نظرم بود بگم که چه حسی بهش دارم. از خدا که پنهون نیست، از شما چه پنهون که تمام درک و برداشتم از اینکه دو نفر عاشق هم هستن این بود که این دو نفر حاضرن تا آخر عمرشون فقط با همدیگه بخوابن و نه هیچکس دیگه. (واقعا فرصت و حوصله ی این بحث نیست که هزارتا باگ و مثال نقض داره این دیدگاه و همه اینارو خودم میدونم و این طرز فکر اون دورانم بوده و الان این تمایل از شرط کافی به شرط لازم تغییر جایگاه داده توی افکار من.) و خب من دچار این حس شده بودم که ایول بالاخره یکی پیدا شد که دلم میخواد باهاش بخوابم و این اتفاق تا آخر عمر تداوم داشته باشه. و صد البته هزار نیاز دیگه که انقدر خفنتر بودن که این اولیه رو کامل بردن به حاشیه. الکی داریم دور میشیم باز از چیزی که تو ذهنم بود، ولش کن.
اینجوری شد که دلم میخواست به کسی ابراز علاقه کنم و خب اصلا بلد نبودم اینکار چجوری میتونه باشه و از طرفی پیش خودم میگفتم اگه اون جوابش منفی باشه چقدر ناجور کنف میشم و همین دوستی نصفه نیمه هم به فنا میره. رفتم سراغ چای نبات خودم، به سرم زد بهش دیدن فیلم «خاص» خودم رو پیشنهاد کنم و ته فیلم، ببینم احساسش چجوریاس و اگه توسط فیلم گرم شده بود و به قولی عرق کرده بود، جونمو تسلیم خالق هستی نکنم و بهش بگم که … . همین الانم که از اون روزا سالهاست میگذره یجوری میشم بهش فکر میکنم( خرس گنده خودتو جمع کن). فیلم رو چند روز جلوتر بهش گفته بودم که دست و پا کنه که خب چون دیدم داره کاهلی به خرج میده، خودم ریختم رو فلش و براش بردم و حضورا ازش قول امشب رو گرفتم که بشینیم از راه دور باهم ببینیم. یعنی اون لم بده رو تخت خودش و منم تخت خودم و همزمان شروع کنیم به دیدن فیلم. کاری که بعده ها بارها انجامش دادیم.(که قاعدتا یعنی اون شب موفق بودم)
فیلم تموم شد و من یادم نمیاد چقدر مکث کردم و چه چیزایی قبلش مطرح کردم یا اصلا چیزی مطرح کردم یا نه، فقط یادمه با چه جون کندنی بهش گفتم که … بعله. اونم با یه مکث خیلی جوندار و کشنده ای … بعله. اوووووف. مطمینم ناسا سر هوا کردن دیسکاوری انقدر استرس نکشید که من اون شب تجربه کردم. و خب بعدا فهمیدا کاملا جز اون تیکه آخرش یه نفره تجربه کرده بودمش و عزیزتر از جان اون شب وسط فیلم چند مرتبه ای خوابشون برده بود. (قرار بود این قضیه رو فقط من و خودش بدونیم و تازه منم بعد چند سال فهمیدم که توی اون وضعیتی که من لبی برای جویدن برام نمونده بود، بهترین اتفاق زندگیم در خواب آرام بوده. البته که اینجارو هم کسی جز خودم نمیخونه و خیلی هم قضیه حالت عمومی پیدا نکرده.)
فیلم خاص دیگه خیلی «خاص» شده بود. خیلی خیلی خیلی خاص. دیالوگاش، شوخیاش، صحنه هاش و خیلی چیزای دیگه ی قابل استخراجش رابطه مون رو پر کرده بود و حتی یه قراری گذاشتیم که هر سال توی اون تاریخ دوباره بشینیم و با هم ببینیمش. چیزی که تا به حال ترک نشده.
ولی شاید من هر استفاده ای از این فیلم کردم الا چیزی که واقعا هست. من هرجوری دیدمش الا چیزی که خود فیلم میگه. من با ته پیچ گوشتی گردو شکستم، کاری به سرش نداشتم که میشه باهاش پیچی رو اونقدر چرخوند که باز بشه. البته مثال خوبی نزدم. میشد بهتر توصیفش کرد که فعلا ذهن مثال پرورم توی این یه مورد در حال حاضر عاجز مونده. راستش اون فیلم در مورد ابراز علاقه دو نفر به همدیگه نبود. فیلم داره زمانی رو نشون میده که طرفین رابطه از هم زده شدن و دارن تلاش میکنن از هم جدا بشن و یکم بعدترش که یکی از طرفین میبینه این اتفاقی نیست که دلش بخواد رخ بده و داره تلاش میکنه رابطه ای که خراب شده رو نجات بده و تمام بخش های خراب شده ش رو دوباره از نو بسازه. فیلم روایت همچین داستانیه و برای همین گفتم مثال خوبی براش مطرح نکردم. من اون شب اول به جای اینکه بزنم در کون بچه ی تازه متولد شده که گریه ش بگیره و شروع کنه به نفس کشیدن، براش لوله تنفسی وصل کردم. آهان این شد یه مثال ارضا کننده. حالا میتونم چای یخ کرده بدون نباتم رو بخورم و بیام سر بقیه ماجرا.
و حالا، حالایی که نیاز دارم پیچ باز بشه، حالایی که با یه سیلی نفس برنمیگرده. الان درست روزگار من روزگار فیلم خاص زندگیمه. حالاست که من میفهمم مرد خنداننده چرا توی فیلم نمیخنده، چرا داره تلاش میکنه، جون میکنه، التماس میکنه که وضع از اینی که هست بدتر نشه. بخش عمده ماجرای فیلم اینه که مرد داستان تلاش میکنه که فراموش نکنه و فراموش نشه و این درست وصف حال این روزای منه. یعنی بود. تا جایی که کاملا اخراج و جایگزین شدم. حالا نمیتونم تلاشی بکنم، نه کاری نه حرفی، شاید فقط و فقط حق دارم آرزو کنم. آرزو کنم و امید داشته باشم. آخه آدم به امید زنده س و اگر یه روزی آرزوم بخواد برآورده بشه فکر کنم باید زنده باشم. پس امیدوارم.
پ.ن. : میدونم هرگز عادت دیدنش رو ترک نکنم و بی صبرانه منتظر پاییزم که وقتش برسه، بشینم پاش و احتمالا جون بکنم … . شایدم بشینیم پاش و نیازی نباشه به جون کندن.
منو برادرم با دوستای مامان و بچه هاشون رفته بودیم سفر و بعد آبتنی مارو ردیف کرده بودن تا یه عکسی بگیرن ازمون. میلاد با شرت تابالوگا که الان سالهاست افریقا زندگی میکنه ، محمد که هر سری مامانم کلی بهمون تذکر میداد بابت رنگ موهاش اذیتش نکنیم و داداشم که تنها وجه تشابهش با این عکس در حال حاضر اینه که هنوز هرجا فرصتش باشه با شرت میگرده و علاقه‌ای به لباس نداره. فکر کنم اون عقبی هم باید ارغوان باشه، دختر خاله شرت تابالوگایی. و من که بین این بچه مچه‌ها با فاصله بچه تر بودم و به شدت خجالتی و بدون لباس تن به عکاسی ندادم.