دلم میخواست بتمن بشم. به عنوان یه شغل بهش نگاه میکردم و اونقدر هنوز کوچیک بودم که فرق دنیای فانتزی و واقعی رو متوجه نشم و رویام این بود وقتی بزرگتر شدم و دیگه فقط 4 سالم نبود، بتمن بشم. الان نمیدونم چرا اونموقع دلم میخواست شوالیه گاتهام باشم. شاید بابت اینکه دایی کامی وقتی ازش میخواستم برام نقاشی بکشه اولین انتخابش بتمن بود و شایدم بابت بتمنی که بابا با یادی از قهرمان دوران نوجوانیش برام خریده بود و خفنترین چیزی بود که تا اونموقع به یاد داشتم. نمیدونم تا کی ادامه داشت این ماجرای علاقه به بتمن شدن، ولی اونقدرا طولانی بود که باید ازش یاد میکردم.
بزرگتر شدم و قبل اینکه بتمن بشم، بچه مدرسه ای شدم. دیگه دلم میخواست زیدان بشم و بتمن رو فراموش کرده بودم. هرکی میپرسید که ماشالا چقدرم میپرسیدن این سوال رو که دوست داری چی کاره بشی؟(البته تو لیست پر تکرارترین سوالات با فاصله معنی داری بعد از «مامانت رو بیشتر دوست داری یا بابات» دوم بود) میگفتم زیدان. یکم گذشت تا توجیه شدم نمیشه زیدان شد و اونی که من تو سرم دارم یچیزیه تو مایه های بهترین فوتبالیست دنیا بودن.( البته که با گذر زمان نظرم هنوزم در مورد بهترین تغییری نکرده)
هنوز دبستانی بودم ولی باز کمی بزرگتر، نه بتمن شده بودم و نه زیدان. دیگه دلم میخواست دایی کامی بشم. خودش نمیدونه ولی خیلی دلم میخواست اون بشم. یه وقتایی این قضیه سوییچ میشد رو بابام و باز برمیگشت سر دایی و بعد یه مدت باز بابا، تا اینکه میشد گفت حالا دایی شدن موقتی شده و بیشتر دلم میخواست بابام بشم.
از اون اول تا اینجا یکم تو ذوق میزنه که دلم نمیخواد کاره ای بشم و دلم با کسی شدنه. بتمن، زیدان، کامی و بابا. نگاه نمیکردم شغلشون چیه، چون دوستشون داشتم و میدیدم بقیه هم همیشه با چشم درخشان ازشون یاد میکنن دلم میخواست مثل اونا بشم. ولی یکم بزرگتر شدم. نه بتمن شدم، نه زیدان و هیچ خبری از کامی و بابا نبود، فقط فهمیدم نمیشه کسی شد، باید خودم کسی باشم. حالا به چه کاری مشغول باشم بحثش فرق میکنه.
دیگه دلم شغل میخواست، نه فرد ویژه ای، اقلا نه شخص خودشون و دلم شغلشون و میزان موفقیتشون رو میخواست. برای مدتها دلم شغل پدرم رو میخواست. گهگاهی هوس کارای سکسی*-هنری مثل بازیگری و خوانندگی به سرم میزد، گهگاهی یکم سنگینتر، نویسندگی و شاعری. ولی باز میگفتم پسر تو توی اونی که بابات تونسته بشه بهترینی و حتی از بابات هم بهتر میشی.(بابا توی کار خودش از بهترینایی بود که میشد کسی باشه توی اون دوران)
آخرای دبیرستان دستم باز بود به هر فن و حرفه ای یه نوکی بزنم. هر چیزی که بگین رو تست کردم، ساعتها تو آزمایشگاه شیمی، ساعتها توی کارگاه نجاری و چندین شب و روز روی صحنه تئاتر. همشون حال میدادن ولی من انگار یچیز دیگه قرار بود باشم، یچیزی که هنوز خودم نمیدونستم-بخونید نمیدونم- و هرجایی دنبالش میگشتم بیشتر گم میشدم -میشم- و شاید بهتر این بود یچیزی رو همینطوری انتخاب کنم تا ببینم چی میشه. کردم؛ دلم ساختن میخواست، دلم چیزای فیزیکی میخواست، دلم جست و خیز میخواست. گفتم میرم پی عمران. نشستم درس خوندم و نشد. علتش درسی نبود و این خیلی بدتر میکرد درد موفق نشدن رو. منزوی شدم و چپیدم تو غار تنهایی خودم. یه وقتایی حتی قید دانشگاه رفتن رو میزدم تا یه شب.
اونشب بابا که از نیم قرن هم سنش گذر کرده بود رفته بود اون ته خونه و زیر نور یه چراق فسقلی داشت یه کتابی میخوند. (کتابی که بعدا از کتابخونه بابا به کمد من منتقل شد و حالا دوتا دستخط مختلف توش کامنت گذاشتن) بی خواب شده بودم و دوتا چای ریختم و نشستم به تماشای بابا. یجایی سرش رو بلند کرد و پرسید میدونی این منحنی چیه ؟ … اون منحنی منو قانع کرد الان لیسانس اقتصاد داشته باشم و تمام فلسفه زندگی و نگاهم به دنیا رو تغییر داد.
یادمه اون اوایل دانشجویی خیلی تصویرم از آینده شغلیم واضح و روشن بود. هم میدونستم چیکاره میشم و هم میدونستم قراره که کی بشم. این هدف داشتن حالم رو خوب کرده بود، یجواری مست این رویا بودم دیر فهمیدم واقعیت فرق میکنه. اینجا، توی این محیط ؟ یکم سخته رویا داشتن. یه شکافی توی وجودم ایجاد شد. چیزایی که دلم میخواست میشد و چیزایی که امکانش هست که بشه. دیگه حالم خوب نبود، دیگه تصویری نداشتم، هیچ آینده ای تضمین شده نبود و با تمام علاقه ای که به مسیر قبلیم داشتم، مسیری رو انتخاب کردم که احساس میکردم برای بقا مناسبترین مسیر میتونه باشه، نه برای خوشحالی نه برای لذت بردن.
هیچ یادم نمیره وقتی مسیر سخت و کمتر دوست داشتنی رو ترجیح دادم به مسیرایی که شیرین تر و عزیزتر بودن، ولی کم شانس و بد اقبال. دیگه رویا فقط برای قبل خواب جواب میداد و حالا که میدونی این رویاها فقط و فقط قراره رویا بمونن، باز برمیگردی به کودکیت، خالص ترین رویاهایی که داشتی. باز دلم میخواست بتمن بشم، باز دلم میخواست زیدان باشم. دیگه کافی بود یه سایه تصور کنم و خودم رو توش پنهان کنم، میشد چند نفر رو دور خودم ببینم و برای عبور توپ از بینشون نقشه بکشم، با اینا بود که برای چند لحظه حالم خوب میبود. همین و بس.
و حالا؛ اگر بهم بگن چشمات رو ببند و خیال کن که همه چیز میشه، خودم رو کسی میبینم که پشت میزش نشسته و داره بین کشیدن یا نوشتن تصویری که توی ذهنش هست ترتیبی تعیین میکنه. ولی وقتی چشمام رو باز کنم هیچی نمیبینم، هیچی. حتی کوچکترین احتمالی رو برای هیچ رخدادی نمیتونم متصور بشم و هرگز فکر نمیکردم روزی چنین تصوری داشته باشم. فقط میدونم شاید واضحترین عبارتی که بشه منو باهاش وصف کرد یچیزیه تو مایه های «فراری» .
*پ.ن. : عزیزترین دوست همیشه از کلمه سکسی به جای جذاب و باحال استفاده میکرد و منم در گذر زمان دچار این مساله کرد.
پ.ن. : عزیزترینی که امکان هر تصویر زیبایی از آینده رو با خودش برد.
