بعد مدتی رفته بودم پیشش. خیلی پایینتر از محله‌ای که توش بزرگ شده بود یه اتاق گرفته بود و تنهایی زندگی میکرد. با موهایی که بالاخره گذاشته بود بلند بشن درگیر بود و هر چند ثانیه یبار یه دستی می‌کشید بهشون و سعی میکرد پشت گوشش نگهشون داره. خیلی موفق نبود و موهای یکی از ده تا سفید شده‌ش میومد جلو چشماش. میگفت یه برزخیه بین موی کوتاه و بلند. تا اونقدری بشه که بتونم راحت جمع و جورش کنم، مادر شوهرم عروس میشه. شوهر نداشت، یعنی کلا هیچوقت ازدواج نکرده بود، ولی سالهاست که تکه کلامش همینه.
درگیر بودنش فقط به موها خلاصه نمی‌شد. مدام دکمه های پیرهنش رو باز و بسته میکرد، هی گوشیش رو برمی‌داشت چک میکرد و هی پا میشد لای در تراس رو بازتر و بسته تر میکرد. سرد بود ولی در رو باز گذاشته بود تا هوا عوض شه. داشت شیره می‌کشید و میگفت کمکش میکنه تا بتونه ترامادول رو ترک کنه. دست انداختم به پاکت سیگارش و یه نخ کشیدم بیرون. گفت سیگار نکشیا، خوب نیست. بین دندونام بود که قوطی کبریت رو با دستم روی میز سُر دادم عقبتر که متوجه شه قرار نیست روشنش کنم. دست از ور رفتن با یقه لباسش برداشت و انگاری که یکم خیالش راحت شده باشه، گفت آره، میدونم که سیگار نمی‌کشی. دلم میخواست بهش بگم یه چند باری کشیدم ولی دیدم شاید بهتره ندونه. یجورایی بابت این قضیه همیشه وقتی بودم حس میکردم مراعات میکنه و کمتر چیزی دود میکنه. بعدشم من ته تهش شاید اندازه یه روزم نه، فقط قسمتی از یه روز گلی سیگار کشیده باشم. اصلا گفتن نداره. گوشیش زنگ خورد. یکی اومده بود باید می‌رفت پایین. دنبال یچیزی می‌گشت بپوشه که بشه باهاش رفت دم در. دیدم داره گیج میزنه، چیزی که میخواد رو توی اون بازار شام پیدا نمی‌کنه و انگاری اونی هم که دم در بود عجله داشت. سوییشرتم رو در آوردم و گفتم اینو بکن تنت، کلاهش کارت رو راه می‌ندازه. فقط کلاهش رو گذاشت سرش و بقیه بهش آویزون بود، سریع کفش پا نکرده پله هارو رفت پایین.
بی سوییشرت خیلی سرد بود، مخصوصا که دیگه هم در تراس باز بود و هم در خونه‌ش. البته اگه بشه اسم اونجارو گذاشت خونه. دلم میخواست جای یه توک پا تا دم در رفتن، کلی نبودنش طول می‌کشید و فرصت میکردم یکم دور و برم رو مرتب و تمیز کنم. از وقتی اومده بودم از شدت کثیفی و شلختگی یه لحظه هم ذهنم آروم و قرار نداشت. ولی خب، از طرفی نمیدونستم کار درستیه یا نه؟ حتی ریسک نمیکردم ملحفه‌ای که روش نشسته بودم رو پاشم بتکونم و مرتب کنم. معلوم نبود زیرش چی میتونه باشه و خب چه کاریه اصن، اونم وقتی خودش نیست.
اومد بالا. یدونه از این بطری‌های دلستر بهنوش که تا نیمه توش شراب بود رو آورد بالا و همینطوری که دنبال یه لیوان تمیز می‌گشت گفت فعلا بو کن ببین چیه. پیچ درش رو شل کرد و دادش دستم. محشر بود. کارشناس نیستم که جنس ناب رو تشخیص بدم ولی وقتی چیزی منو مسخ میکنه از نگاهم محشره و خب این واقعا دلم رو برد. منتظرش نموندم، ته مونده استکانی که توش چای زده بودم رو خالی کردم تو گلدون ننه مرده کنار تخت و تا کمر پرش کردم. گفت وایسا. دلم نمیخواست وایسم چون تازه مفتول سرخ شده رو از روی پیکنیکی برداشته بود و میخواست یه دور دیگه دود بگیره. سری‌های قبل هر دفعه یکی دو دقیقه طول کشیده بود و احساسم به شرابِ توی استکان شبیه به چای داغی بود که دیر بری بالا یخ کرده. ولی وایسادم و اون یه دقیقه فقط غر زدم که بابا بسه دیگه بیا.
حالا توی اون حجم از بی‌نظمی بیشترین چیزی که اذیتم میکرد نه اون گوشه ی قالی بود که برگشته، نه کتاب‌هایی که محض رضای خدا یکیشون با اون یکی هم جهت نبود و صرفا فقط روی هم برج شده بودن. بندای سوتینش بودن که یکیشون بیرون بود و اون یکی زیر تاپی که تنش بود معلوم نبود. این عدم تقارن توی لباس دیوانه کننده‌س و تمام مدت داشتم فکر میکردم حتما یکیشون داره بیشتر فشار میاره و این لعنتی چرا اذیت نمیشه. هی می‌اومدم بهش بگم تورو خدا درستش کن، ولی تازه بحثمون رفته بود روی مرور روابط جنسی چند وقت اخیرش و مطرح کردن این قضیه یجوری بود. این چیزا بینمون نبود ولی خب بعد از اون شرابی که خودش تا دمش اومد و بعدش تازه فهمید نمی‌سازه با چیزی که کشیده و خودم تکی سر کشیدم و خاطراتی که تعریف کرد، یکم به نظرم شائبه انگیز بود مطرح کردن اینکه بندای سوتینش رو مخم رفته.
حتی الانم که بعد یه شب دارم ازش مینویسم هم عصبی شدم و خیلی بی رحمانه تمام بادوم زمینی های دم دستم رو پوست نگرفته خوردم و احساس میکنم سر دلم سنگینی میکنن. البته شایدم ادامه دل درد دیشب باشه. شامی که بیرون خوردیم فاجعه بود و به یاد ندارم قبل از دیشب آخرین بار کِی غذام رو نیمه کاره رها کردم. اولش میگفت سوسولی ولی خودش به نیمه ساندویچ نرسیده دوباره کاغذش رو گره کرد و داد دستم تا یه جای ماشینش بچپونم تا بعدا یه فکری به حالش بکنه. منم که فقط میخواستم جلوی اون حرفی که اولش بهم زد کم نیارم، یه نیم وجب بیشتر از اون پایین رفتم و بعدش چپوندمش همونجایی که مال اون رو چپونده بودم.
بعد غذا لال شده بودیم. تا نزدیکای خونه‌ی ما چیزی نمی‌گفت و نمی‌گفتم. باندای ماشینش رو تازه برده بودن و خبری هم از موسیقی نبود. داشتم فکر میکردم دلم میخواد بیشتر ببینمش یا باز میره تا سال بعد؟ یا اینکه واسه امروز حرف داشتیم بزنیم، واسه دفعه بعدم داریم؟ دل و دماغ دیدنم رو داره یا همین رفع دلتنگی‌های سالانه براش کافیه؟ توی این فکر و خیالا بودم که گفت دیگه بعد این رو یادم نیست، فرمون دست تو. تا جلو در باز ذهنم مشغول بود که خودش برگشت گفت هفته‌های دیگه هم آخرهفته اینجوری تایم خالی داری؟
